Payız idi. Soyuq noyabr ayı. Şiddətli yağış yağırdı. Evimizdə müqəddəs bir qadının nəfəsi əksik idi. Sanki evimizi onun nəfəsinin istiliyi isidirdi… Amma indi üşüyürdüm. Yanağımdakı göz yaşları hətta donurdu.
Hər şey səninlə başladı. Daha doğrusu sənsizliklə. Doğrunun nə olduğunu unutmağımla bəlkə də.
Yagmurda gormuşdum,sevmişdim seni, Almişdin ,elimden seven qelbimi. Insafsiz zaman aldi elimden seni, Indi
mene quran carpsinki men seni aldatmadim sevdim sevdim bu sene her seyin gozelini hesr etmek istedim gunahkar oldum duz deyisen men seni aldatmadim her defe seni qorudum
Salam. Necəsən? Yəqin ki çox pis. Əhva-ruhiyən, kefin, yaşamaq istəyi, həyat eşqi – hamısı birdən ən bərbat vəziyyətdə, yerləyeksan. Gözəl. Əgər belə isə, onda yazımı sona qədər oxu, əks təqdirdə işimə yaramırsan.
Həə.. Bu səfər, bu əsərimizin qəhramanı, kiçik bir uşaq idi. Balacaq qəhramanımızın 3 yaşı var. Bu gecə onu
Xoşbəxt olmaq üçün xoşbəxtlikdın anlamaq lazimdir.
Qış fesli idi, sakit oturub denize baxırdım.Amma fikrimde yalnız sevdiyim vardı.Her gün, her an onunla ilk tanışlığımızı yadıma salıram. Bilirem, o qederde heyecanlı olmadı bizim
