Düz bir həftə əvvəl evlənmə təklifi təxminiylə (qadın belə düşünürdü) “O”, qadını bir kafeyə dəvət etmiş, əvəzində isə qadına verdiyi sadəcə əlvida məktubu oldu. Getdi. Bir daha dönməmək üçün getdi. Anaq son dəfə gözlərinə baxdı. İllərdir sevdiyi qadının ay çöhrəsindəki o məzlum cizgiləri gördü. Amma acımadı. Acıya bilmədi. Çünki getməsəydi xəyanət edəcəkdi, illərin saf sevgisinə, bəlkə də özünə...

xəyanətin cəzası ölümdür

İndi sevdiyi anasının qollarında olmaq, onun özəl qayğısını, nəvazişini duymaq, astadan qulağına pıçıltıyla söylədiyi şirin sözləri eşitmək... Hə, bir də onu tez-tez döysə də doğma atasının üzünü görmək, səsini eşitmək qədər gözəl xəyalları vardı qızın...

    Ancaq bütün bu olanlar, yeniliklər Aygünə yaxşı təsir etmirdi. Birincisi ona görə ki, nə edirsə etsin üç ayda bircə dəfə də olsun nə məktub yazan, nə telefon zəngi edən Orxanı unuda bilmirdi. Əslində Orxan tərəfdən buna imkan olmadığı üçün, Aygün tərəfdənsə “neynir məni, yəqin yad eldə birini tapıb” kimi mənasız emosional düşüncələr idi hər şeyi edən. İkincisi də ki, məlum “camaat”...

Cenni özündən cüssədə ağır və qol gücündə dəfələrlə yüksək olan daz, qulağı sırğalı, boynu ilan döyməli adamı ayaqlarıyla boğmağa davam edirdi. Çılpaq olması və olduqca cazibədar bədəni hazırda ona çox kömək edirdi. Çünki qarşısındakı düşmən kişi idi və cinsi tələbatı həddən artıq olan biri idi. Odur ki, Cenninin ayaqları arasından qurtulmaq fikrindənsə o, tamam başqa xəyallara qapılmışdı. Baxmayaraq ki, nəfəsi getdikcə daralır və gözlərinin qabağı qaralırdı. Amma deyəsən, bu acgöz keçəl, Cenninin məhrəm yerlərini görərək, həm də bilavasitə canlı təmasda olaraq canını tapşırmaqdan həzz alırdı...

Annanın heç də qəribə arzuları, fərqli xəyalları yox idi. O, da hamı kimi ərə getmək, çoxlu uşaq doğmaq və ərinə mətbəxdə, yataqda layiqli yoldaş olmaq istəyirdi. Bəs “qadın olmaq” bundan ibarət idimi, yalnız bununla kifayətlənmək, yalnız bu sadə arzuları arzulamaq Annanı sözün əsil mənasında qadın, xoşbəxt qadın edəcəkdimi?